…วันเวลาที่ผ่านมา…เป็นแค่วันเก่า…
ทุก-ทุกภาพทุก-ทุกเรื่องราว…เลือนหาย..
คราบน้ำตาในคืนเหงา…และอ้อมกอดในวันเปลี่ยวเปล่า…กลับกลาย
รอยจูบในคืนสุดท้าย…กำลังค่อย-ค่อยจางหาย…ตามเวลา

…ทิ้งไว้เพียง…ความทรงจำ…
และคนถูกลืมที่เจ็บช้ำ…จนเกินรักษา…
ความเหงาที่ทับถม…ยิ่งเพิ่มรอยขม…ให้คราบน้ำตา
หัวใจอ่อนแอโรยรา…จมกับอยู่กับความโหยหา…และการรอคอย…

by : εїзฌลาεїз 4 กพ 56 บ้านกลอนไทย