กลอนรักหวานๆ

สวัสดี…เจ้าความรัก

สวัสดี…เจ้าความรัก
ตอนนี้เจ้าไปหลบพักอยู่แห่งหนไหน
รู้บ้างหรือเปล่า…ว่ามีบางคนต้องเหงาใจ
เพราะไม่เคยได้รู้จักว่าความรักเป็นเช่นใดสักที

อยู่คนเดียวลำพังแบบเหงา-เหงา
หัวใจว่างเปล่ามาจวบจน…ตอนนี้
ความรักเจ้าเอย…ไฉนเลยไม่เคยไยดี
ปล่อยหัวใจดวงนี้…เหว่ว้าทุกนาที…อยู่ร่ำไป

แวะมาทางนี้บ้าง…ได้หรือเปล่า
แบ่งความรักมาให้คนเหงา-เหงา…บ้างได้ไหม
ชีวิตที่ผ่านมา…ไม่เคยได้ความรักจากใคร
ขอรู้จักความรักสักครั้งได้ไหม…ก่อนสิ้นใจไปตลอดกาล
(Lookgaow 12/7/2024)

กลอนกาแฟความรัก

กาแฟต้องเติมน้ำตาล
แต่ความรักต้องเติมความหวานคือการเอาใจใส่
แต่งรสให้กลมกล่อมเราต้องmixหัวใจ
เป็นกาแฟในเช้าวันใหม่..ที่ลงตัว

แต่ถ้าวันหนึ่งกาแฟหมดรสหวาน
หมดโปรโมชั่นน้ำตาลเจอรสขมจนปวดหัว
เธอจะเปลี่ยนแก้วใหม่หรือปรับปรุงต่อเพื่อให้ลงตัว
อยากให้ชัวร์เราต้องปรับตัว…..
แล้วเติมความหวานไปพร้อมๆกัน

By : อัยย์ดาว พราวตะวัน 24 พ.ย.54  poem.mthai.com

ขอบคุณกาลเวลา

กาลเวลา..นำเธอมาให้พบ
ความผูกพันธ์…ไม่รู้จบไม่ห่างหาย
กาลเวลา…นำเธอมาให้ใจ
ให้เป็นห่วงสายใย..ไม่ล้างลา

กาลเวลา..นำมาจึงได้รู้
ว่าความรักที่อยู่…นั้นสูงค่า
ขอร้องเถอะน่ะ..กาลเวลา
เมื่อนำเธอมา..แล้วโปรดอย่านำกลับไป

ใช่ว่าวันเก่าจะลางเลือน อาจดูเหมือนทุกสิ่งยังช่างห่างไกล

ใช่ว่าวันเก่าจะลางเลือน
อาจดูเหมือนทุกสิ่งยังช่างห่างไกล
แต่แท้จริงไม่ว่าวันเวลาไหน
เธอยังคงอยู่ในใจเสมอมา

ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าชอบ แต่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าใช่

ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าชอบ
แต่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่าใช่
ไม่ขอเป็นคนที่เธอบอกว่ารักจนหมดใจ
แต่ขอเป็นคนที่เธอห่วงใยตลอดมา
ไม่ขอเป็นคนที่เธอต้องคิดถึง
แต่ขอเป็นคนหนึ่งที่เธอคอยถามหา
ไม่ขอเป็นคนที่อยู่กับเธอตลอดเวลา
แต่ขอเป็นคนที่เธอเห็นคุณค่าทุกเวลาที่หายใจ

อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ หยุดความรู้สึกที่ดีดี ไม่ให้แปรผัน

อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้
หยุดความรู้สึกที่ดีดี ไม่ให้แปรผัน
หยุดเรื่องราวดีดี ที่เรามีให้กัน
หยุดเวลาไว้แค่นั้น ไม่ให้มันผ่านไป
แต่โลกนี้ก็หมุนอยุ่ทุกเมื่อ
กลางวันผ่าน เพื่อเหลือ กลางคืนไว้
สิ่งดีดีในวันนี้ หากถึงวัน ที่แสนไกล
ก็คงเหลือเพียงภาพเก่า-เก่าของหัวใจ
ที่ทำได้ แค่เก็บไว้ เพียงวันวาน

ตอนอวสานที่เราจะได้ยืนกุมมือกันและกัน

ฉันนั่งเหม่อมอง ลอดช่องหน้าต่าง
ปล่อยใจอ้างว้าง ล่องลอยไปยังปลายฟ้า
ณ.เส้นสาย สุดท้าย สุดสายตา
จะมีเธออยู่ที่นั่น ในเวลาที่เราคิดถึงกัน
– – – – – – –
ไม่รู้ว่าหัวใจจะทรมาน อีกนานแค่ไหน
บทละครรักของเรา จะดำเนินไปถึงตอนนั้น
ตอนอวสานที่เราจะได้ยืนกุมมือ กันและกัน
อย่างที่เราเฝ้าฝัน เหมือนตอนจบในนิยาย