จะรอเธออยู่ตรงนี้ จนกว่าคนดีจะกลับมาอีกครั้ง

จะรอเธออยู่ตรงนี้
จนกว่าคนดีจะกลับมาอีกครั้ง
จะรอเธอจนกว่าหัวใจจะหมดพลัง
จนกว่าจะหมดความหวัง หมดลมหายใจ

เคยรักเธอยอมให้แม้ชีวิต เคยครุ่นคิด พรหมลิขิต มิคู่ควร

เคยผ่านคืนวันสุดระทม
เคยเศร้าตรมหวั่นไหวให้หมองจิต
เคยรักเธอยอมให้แม้ชีวิต
เคยครุ่นคิด พรหมลิขิต มิคู่ควร

ทุกความรู้สึก ที่มีให้ หากไม่เก็บไว้ ก็ไม่ว่า

ทุกความรู้สึก ที่มีให้
หากไม่เก็บไว้ ก็ไม่ว่า
ถ้าเห็นรกหูรกตา
ก็ทิ้งมันไปได้แต่…อย่าทำต่อหน้าก็พอ

กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้

กุมมือฉันไว้ให้แน่นเถิดนะ
ก่อนอะไรจะเกิดขึ้นจากนี้
ความเหน็บหนาวว่างเปล่าที่ทบทวี
ขอไออุ่นจากคนดีมาลบไป
พาฉันไปกับเธอด้วยนะ
ฉันมีเพียงหัวใจที่จะมอบให้
พาฉันข้ามขอบฟ้า เวิ้งน้ำที่กว้างใหญ่
พาฉันไปด้วยหัวใจของเธอนะ คนดี
เชื่อมั่นในหัวใจฉันเถิดนะ
แล้วสร้างปีกอิสระที่จะพาเราไปทุกที่
ให้ฉันหลับฝันและตื่นในอ้อมแขนเธออย่างนี้
จนกว่าจะถึงนาทีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ

แล้วคนรับมีบ้างไหม จะคิดถึงคนให้ด้วยใจจริง

” คิดถึง ”
คำ-คำหนึ่งฟังแล้วซึ้งคะนึงหา
คนได้รับคงสบายใจทุกเวลา
แต่รู้หรือเปล่าว่า…
คนให้มา ต้องปวดปร่าเพียงใด
ยิ่งคิด ยิ่งคำนึง
ยิ่งนึกถึง ยิ่งอยากร้องไห้
มอบความคิดถึง ให้คนรับมากมาย
แล้วคนรับมีบ้างไหม
จะคิดถึงคนให้ด้วยใจจริง

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน บนทางเดินที่ไม่มีใครห่วงหา

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
บนทางเดินที่ไม่มีใครห่วงหา
ฉันล้มลงจนไม่อยากจะลุกขึ้นมา
หนทาง…ความฝัน ข้างหน้า ช่างห่างไกล

ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
ฉันยิ่งเดินยิ่งพยายาม มากเท่าไหร่
ก็เหมือนหลงอยู่บนหนทาง ที่เดินไป
ฉันไม่มีเรี่ยวแรงความหวังใด ๆ จะก้าวเดิน

ขอบคุณกาลเวลาและขอบคุณหัวใจที่ฉันได้รักเธอ

ขอบคุณกาลเวลา
ที่นำพาเธอมาพบฉัน
ขอบคุณคืนและวัน
ที่ทำให้เรามีฝันอันยาวไกล
แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งเล็ก ๆ
แต่ก็ยินดีที่ได้เก็บมันไว้
เวลาช่วงสั้น ๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความฝันมากมาย
และขอบคุณหัวใจที่ฉันได้รักเธอ