กลอนเหงา

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรักใคร
แต่เพราะไม่มีคนไหนมารักฉัน
คนที่ผ่านเข้ามา แสดงออกเพียงแค่อยากรู้จักกัน
อยากมาเรียนรู้เพียงพักๆแล้วจากไป
ไม่มีสักคน….ที่เขาจริงจัง
พอให้คำว่า “ความหวัง” มีพลังเกิดขึ้นมาได้
บางที “ความรัก” กับ”ฉัน”
อาจจะเป็นเส้นขนานกันตลอดไป
จนถึงขั้นที่ฉันลืมว่ามีหัวใจ…
อยู่ในอกข้างซ้าย…ของตัวเอง….

….ไดอารี่เล่มเก่า ยังคงอยู่….
รูปถ่ายคู่ ยังใส่กรอบ ยังแขวนไว้
สร้อยคอถูกๆ ที่เคยให้ ฉันก็ไม่เคยทิ้งมันไป
ดอกไม้แห้ง ก็ยังเก็บไว้ แม้โรยรา
….เรื่องราวทุกอย่าง ยังคงอยู่….
ยังมีเธอ อยู่ในทุกอณู ของความห่วงหา
ใบหน้าเธอ ก็ยังคงชัด เต็มสองตา
แต่ที่ไม่อยู่ ไม่เคยกลับมา ก็คือเธอ

ท้องฟ้ายังกว้างกว่าเก่า
เส้นขอบฟ้าเส้นบาง ยังกางกั้น
ความรู้สึกห่วงหา คนผูกพัน
ยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น…ที่หัวใจ

…ผืนน้ำและแผ่นฟ้า
สุดสายตาที่เหมือนว่าจะชิดใกล้
แต่ความจริงคือสองสิ่งที่ห่างไกล
ไม่เคยใกล้กันได้เลยสักครา

ท้องฟ้ายังกว้าง กว่ากว้าง
หัวใจที่เบาบางยังอ่อนล้า
ความรักระหว่างเราที่เป็นมา
“เราผูกพันกันจริง”หรือว่า…
…เป็นความใกล้ แค่น้ำกับฟ้า…ไม่แน่ใจ

ลืมกันแล้วหรือ…..
ฉันก็คือ…คนที่เคยห่วงหา
อยู่ๆเธอก็หายไปให้ไกลตา
ใจมันอ่อนล้าเกินกว่าจะทำใจ

รีบกลับมานะที่รัก…
ใจยังมีที่พักเว้นว่างไว้
ที่ที่เดิมของเธอ…ในดวงใจ
รอเธอกลับมาเติมสีสรรใหม่ๆ
…ให้กับหัวใจที่เงียบงัน….

ฉันจะเก็บดาวเอาไว้ให้
ในวันที่เธออยู่ไกลแสนไกลอีกขอบฟ้า
จะเก็บความสุข จากทุก-ทุกช่วงเวลา
เก็บไว้รอให้เธอกลับมา และรับมัน
ฉันจะส่งความห่วงใยไปหา
ในค่ำคืนที่เธอเหว่ว้ากับความฝัน
อย่าร้องไห้และท้อใจเมื่อไกลกัน
อย่างน้อยเธอยังมีฉัน…
ที่รอคอยวันให้เธอกลับมา