๐ แผ่นดินเอื้อนเตือนย้ำ ความจำเจ็บ
จึงต้องเหน็บ เก็บไว้ มิให้เผย
มัดในห้วง ดวงจินต์ทั้งสิ้นเลย
มิให้เปรย เอ่ยออก ไปบอกใคร

๐ แต่คืน-วัน ผันผ่าน ร้าวรานหนัก
ให้ที่กัก ทะลักเทพัดเพไหล
สาดความจำ ช้ำชอก จากซอกใจ
ออกมาไห้ โหยหวนเสียงครวญคราง

๐ ด้วยศึกในไล่ตี…แบ่งสีเสื้อ
เคยช่วยเหลือ เกื้อกัน พลันเหินห่าง
มิตรภาพ อาบทามาซาจาง
ถือบาดหมาง อ้างสิทธิ์ ความคิดตัว

๐ ศึกไกลก็ ส่อว่า จะมาใกล้
ชายแดนไทย ไอเศร้าคลุกเคล้าทั่ว
ปราสาทฯเรา เขาครอง สุดหมองมัว
ละเลงรัว รอยช้ำยากอำลา

๐ เสียงดินโหย โรยแรงแจกแจงโศก
ทุกข์โบยโบกโกรกเป่า พัดเข้าหา
หรือจะให้ ไทยสิ้นกินน้ำตา
ค่อยกลับมา สามัคคี…..เสื้อสีเดียว

(นะโม กลอนชนะเลิศ ก.พ.53)