กลอนเศร้า

เปลวเทียนค่อย ๆ หมดไป แต่เหงาในใจกลับเติมเต็ม

นั่งมองเปลวเทียน
ที่มันลุกเวียนมอดไหม้
เป็นความเงียบเหงาของแสงไฟ
ซึ่งไม่มีใครแลเห็นมัน
หัวใจกับเปลวเทียน
จึงเวียนกันแอบร้องไห้
เปลวเทียนค่อย ๆ หมดไป
แต่เหงาในใจกลับเติมเต็ม

ดอกคูณร่วงลงแล้วอย่างแผ่วเบา เจ็บและเศร้า..หัวใจเอย..ไม่เคยลืม

ดอกคูณคูณดอกอยู่เต็มต้น
เหมือนแกล้งคูณความหมองหม่นให้คนผิด
คูณอาทรห่วงหาเป็นยาพิษ
ฆ่าให้ตายทีละนิดทีละนิดเมื่อคิดถึง
–  –  –  –  –  –
เป็นความจริงที่เหมือนฝันอันยิ่งใหญ่
เธอผ่านมาให้ผูกพันในวันหนึ่ง
คนหัวใจแตกหักได้พักพึ่ง
และซึมซับความซาบซึ้งซึ่งห่วงใย
–  –  –  –  –  –
เธอให้..ให้และให้เกินใจคาด
จนฉันขลาดที่จะรับกับการให้
อาจเป็นคนว่างเปล่าเหงาเกินไป
จึงไม่มีอะไรจะให้แทน
–  –  –  –  –  –
กลัวเหลือเกินกลัวเธอผิดหวัง
จึงต้องสั่งหัวใจให้หนักแน่น
ด้วยความดีที่ปรากฎยากทดแทน
ความอบอุ่นก็มากแสนแห่งราคา
–  –  –  –  –  –
สุดท้ายยังซ่อนเร้นความเป็นฉัน
เหมือนไม่เห็นความผูกพันอันมากค่า
ค่อย ๆ เดินออกห่างอย่างช้า ๆ
ปล่อยน้ำตาให้รินไหลอย่างเบา ๆ
–  –  –  –  –  –
เพราะรักมากจึงเงียบหายเหมือนตายจาก
แม้ใจอยากจะมาหาเวลาเหงา
ดอกคูณร่วงลงแล้วอย่างแผ่วเบา
เจ็บและเศร้า..หัวใจเอย..ไม่เคยลืม

เพียงออ

…เพียงลมโบก…พัดเบา…ให้เหงาจิต…
…ใบไม้ปลิด…ปลิวร่อน…ลงจากก้าน…
…ไผ่ต้นน้อย…ลู่ตาม…อย่างสุดทาน…
…เอนเอียงตาม…ลมผ่าน…ทุกคราไป…

…บางครั้งก่อ…กำเนิด…ให้เกิดเสียง…
…สายลมเพียง…พัดใบ…ให้โบกไหว…
…ชวนใจเศร้า…โศกศัลย์…ถึงคนไกล…
…ว่าวันใด…จึงได้…เธอกลับคืน…

…พายุพัด…กระหน่ำ…ซ้ำลมซัด…
…ต้นไผ่ฤๅ…ยืนหยัด…ไม่อาจฝืน…
…หักลงมา…สู่ดิน…ดั่งกองฟืน…
…ก้มหยิบไม้…จากพื้น…ทั้งน้ำตา…

…นำมาเหลา…ให้เรียบ…ดูงามสวย…
…เจาะรูด้วย…ความคิด…คำนึงหา…
…เสียงจากไม้…เคยเศร้า…เหงาอุรา…
…วันนี้มา…เถิดฉัน…จะเป่าแทน…

…หวังให้เสียง…ขลุ่ยครวญ…ลอยไปถึง…
…ใครคนหนึ่ง…ซึ่งฉัน…เฝ้าหวงแหน…
…เมื่อเราอยู่…ต่างภพ…จบดินแดน…
…ปรารถนา…เหลือแสน…จะพบกัน…

…หากวันใด…ได้ยิน…เพลงขลุ่ยผิว…
…แว่วข้ามทิว…เขาสูง…ดุจความฝัน…
…นั่นคือความ…ในใจ…นับร้อยพัน…
…ที่ตัวฉัน…ส่งผ่าน…มากับลม…

(Alpha บ้านกลอนไทย)

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรักใคร แต่เพราะไม่มีคนไหนมารักฉัน

ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรักใคร
แต่เพราะไม่มีคนไหนมารักฉัน
คนที่ผ่านเข้ามา แสดงออกเพียงแค่อยากรู้จักกัน
อยากมาเรียนรู้เพียงพักๆแล้วจากไป
ไม่มีสักคน….ที่เขาจริงจัง
พอให้คำว่า “ความหวัง” มีพลังเกิดขึ้นมาได้
บางที “ความรัก” กับ”ฉัน”
อาจจะเป็นเส้นขนานกันตลอดไป
จนถึงขั้นที่ฉันลืมว่ามีหัวใจ…
อยู่ในอกข้างซ้าย…ของตัวเอง….

จะเก็บภาพเธอไว้ลึกสุดใจ ก่อนจะไม่เหลืออะไรให้จดจำ

ก่อนจากไปวันนี้….
คนดีกอดฉันหน่อยได้ไหม
มันอาจจะดูมากเกินไป
กับคนที่หมดเยื่อใยต่อกัน
——-
แต่ช่วยสงสารสักครั้ง
ไม่อยากให้ความรักพังง่ายๆอย่างนั้น
อย่างน้อยให้ฉันได้เก็บไว้ผูกพัน
ในวันที่ฉันไม่มีใคร
——-
เวลาที่เหลืออยู่…
ให้ฉันได้มองดูเธอชัดๆได้ไหม
จะเก็บภาพเธอไว้ลึกสุดใจ
ก่อนจะไม่เหลืออะไรให้จดจำ

ใบหน้าเธอก็ยังคงชัดเต็มสองตา แต่ที่ไม่อยู่ไม่เคยกลับมา ก็คือเธอ

….ไดอารี่เล่มเก่า ยังคงอยู่….
รูปถ่ายคู่ ยังใส่กรอบ ยังแขวนไว้
สร้อยคอถูกๆ ที่เคยให้ ฉันก็ไม่เคยทิ้งมันไป
ดอกไม้แห้ง ก็ยังเก็บไว้ แม้โรยรา
….เรื่องราวทุกอย่าง ยังคงอยู่….
ยังมีเธอ อยู่ในทุกอณู ของความห่วงหา
ใบหน้าเธอ ก็ยังคงชัด เต็มสองตา
แต่ที่ไม่อยู่ ไม่เคยกลับมา ก็คือเธอ

ความรู้สึก..เริ่มจางไป ความห่วงใย..เริ่มเหินห่าง

ความรู้สึก..เริ่มจางไป
ความห่วงใย..เริ่มเหินห่าง
ความคิดถึง..เริ่มเจือจาง
เหมือนความฝัน..เริ่มละลาย
ความเข้าใจ..เริ่มเปลี่ยนไป
ความอ่อนไหว..เริ่มเลือนหาย
ความจริงใจ..เริ่มกลับกลาย
เหมือนความรัก..เริ่มดับลง